Hej! Dzisiaj w sumie miałam dodać zdjęcia z pokazu Evy Minge
w Galerii Rzeszów, ale mam trochę inny temat… Tak więc, nie spodziewałam się,
że o tym będę chciała napisać i ten post nie będzie dla mnie zbyt przyjemny, no
ale… Dzisiaj byłam na filmie „Kamienie na szaniec”. Spodziewałam się drastycznych
scen, ale te, które zobaczyłam na tym filmie przerosły moje oczekiwania… W tym
filmie było więcej krwi, niż w niejednym horrorze!!! Ja rozumiem, że film był o
drugiej wojnie światowej, no ale, to była przesada. Gdy czytałam książkę, to
już było dla mnie ciężkie. Ale tam było mniej opisów cierpienia, a więcej
akcji, podkreślanie ich bohaterstwa, tego z jak ciężkimi realiami musieli się
zmierzyć i dali sobie z nimi radę, tego jak byli mądrzy i dorośli. Książka,
choć też smutna, bo jednak o wojnie przecież… Ale choć ciężko, to jakoś dało
się ją przeczytać i miała jakąś wartość edukującą. A co do filmu, to nie był on
wcale ekranizacją książki. Powiedzmy, że
coś tam z niej miał, no ale cóż… Miałam wrażenie, że ten film nie stawiał na
akcję, fabułę, na pokazanie, jak oni byli mądrzy i dzielni. Miałam wrażenie, że
reżyser to chciał pominąć. Jednak możliwe, że po prostu tego nie zauważyłam.
Dlaczego? Ponieważ cały film TOTALNIE ZDOMINOWAŁY sceny torturowania Rudego. Ja
rozumiem, że to było w książce i należało to pokazać, ale w filmie to zajęło
główną rolę. A tak chyba nie powinno być, prawda? Ja uważam, że powinni stawiać
na pokazanie ich postawy, a nie na krew. Ja osobiście już po pierwszych scenach
torturowania Rudego nie mogłam wytrzymać, a co dopiero się działo po dziesięciu
następnych? Wiecie, jak bardzo płakałam?
Naprawdę. Ja rozumiem wszystko, ale nie uważacie, że o przesada. Ja po prostu,
po połowie filmu wyłączyłam się totalnie. I nie widziałam w tym filmie
większych celów edukujących, przynajmniej mi nic nie dał. Ja rozumiem film o
wojnie, ale kto by chciał przez ponad godzinę w kinie oglądać tortury? Może
przesadzam, bo jestem bardzo wrażliwa, ale jakoś nie specjalnie spodobał mi się ten film. A najlepsze jest to, że to
byłam na tym filmie ze szkołą… A teraz moje myśli po tym filmie:
Uważam, że historię warto znać, może nie tak idealnie,
ale przynajmniej się choć trochę orientować. Chociażby po to, by nie popełniać
błędów swoich przodków… Warto też pamiętać osoby, dzięki którym teraz żyjemy
tak, a nie inaczej. Ponieważ osobom, które oddały za nas życie, które
prowadziły wiele badań, zmieniły Świat, należy się pamięć. Jednak nie wolno żyć tylko historią. Należy
też nie zamartwiać się i myśleć jak najwięcej o rzeczach dobrych, bo zmartwień
i tak mamy już za dużo. Wiele osób też
się śmiało, że patrz się i ucz, bo tak będzie, jak będzie wojna z Rosją. Ja
powiem tak: Mam nadzieję, że ludzie po tylu wojnach wreszcie zrozumieli, że o
pieniądze i jakiś kawałek Ziemi nie warto się kłócić i nie potrzeba, żeby przez
to wszystko było niszczone, a ludzie musieli płakać, cierpieć i umierać. Uważam,
że powinniśmy wreszcie odejść o tej cywilizacji śmierci, choć w porównaniu do wojny i tak jest dobrze. Tak więc morał z tego taki.
Dziękujmy Bogu za to, że tylu dobrych ludzi poświęciło się za nas i za to, że
żyjemy w tak dobrych czasach w porównaniu do tego co było i prośmy, żeby
wreszcie ludzie nauczyli się, że o pieniądze, ziemię i władzę nie warto się
kłócić, choć to w sumie chyba nie możliwe. Najważniejsze, żeby tylko wojny nie
było… I pamiętajmy, żeby cenić swoje życie i zdrowie i choć czasem jest ciężko,
to cenić je, bo choć mamy problemy, to nie musimy cierpieć tak bardzo, jak np.
Rudy. Tak więc idź i się ciesz, że twoja mama wybrała życie, a nie dokonała
aborcji! I ty też wybierz życie. Nie tnij się, nie głódź się, nie zabijaj
siebie używkami, nie zabijaj innych. Zło przynajmniej omijaj, albo odpowiadaj
dobrem, ale nigdy złem. Pamiętajmy, żeby wybierać życie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz